Een ware verlossing was het toen ik in 1957 Vlaardingen kon verlaten. De altijd volle en rumoerige Kievitlaan 45 en de soms misselijk makende stank van de Vlaardingse/Pernisse industrie achter me laten. De hoofdschuldige was niet zozeer Unilever, maar de ENCK, maar daar kon je bezwaarlijk op bezoek gaan, want dan riskeerde je gaten in je nylons, zoals een schoolvriendinnetje, Janny Struis, me ooit verzekerde. En zij kon het weten, want ze woonde op het terrein, waar haar vader de toegang bewaakte.

En dat Lodalientje had niks met Unilever te maken, maar wel met Shell, waar mijn vader zich o.a. met inkoop van scheepsbenodigdheden bezig hield. Soort parlevinker achter het bureau dus. Hij ritselde periodiek een fles lodaline voor de afwas, lang voordat zoiets in de winkel te koop was. Tot die tijd raspte men met een zeepschaaf snippertrjes van de keiharde blokken Sunlight...Maar goed, dat bedrijfsbezoek was dus een charme-offensief van Unilever...