Het huis op de hoek, ja, daar kon je lachen. Daar woonde zo'n ontzattend leuk, groot gezin. altijd wat te beleven. Tot aan pianorecitals toe. Of dan zaten ze weer met z'n zestienen aan de kerstdis. Of dan kwam er weer zo'n idioot met een gekke auto. En alle kinderen konden altijd hun vriendjes en vriendinnetjes meenemen. En vooral die vader, dat was zo'n mooie artistieke man. Hij deed iets aan schilderen en was iets bij de kerk. Creatief man, spiritueel op het intellectuele af. En meneer en mevrouw allebei aan het toneel (het Masker) en alle kinderen deden aan sport, tuurlijk. En padvinderij niet te vergeten: een huis vol welpen, kabouters, verkenners en natuurlijk een echte oubaas.

Nee, suf was het er niet. Hoeveel mensen daar al over de vloer waren geweest. En hun deur stond ook altijd open om familie-leden-in-problemen korter of langer onderdak te bieden. Terwijl er al 9 mensen woonden, kan je nagaan. Tja, vrolijk, vrolijk... dat was het in de 50-er jaren zeker niet. Achteraf toch wel bewondering hoe mijn ouders dat grote gezin door de crisis hebben heen gesleurd. Logisch dat daar geen zakgeld in paste, of dure kleren. Wel was er geld voor een werkster (Narda, later Miepo), want dat kneisde m'n moeder in haar eentje niet. En een naaister (Janny) want vermaakte kleren waren goedkoper dan alles steeds nieuw. Jammer als je onderaan de leeftijdslijn bungelde...