Gek, maar waar: geen foto's en geen verhalen. Had het te druk met alledag om over de tijd ná deze tocht na te denken. Ik had besloten om zo dicht mogelijk langs de waterlijn af te zakken. In de veronderstelling dat dat de meest vlakke route was. Terwijl ik beter kon weten, want vroeger heb ik deze lijn per auto meerdere malen gevolgd. En moest dus eigenlijk weten dat vooral in het noorden er voor de fietser taaie stukken zijn te bevechten. Eenmaal beneden Bretagne wordt het dan genieten van de vlakke en meestal rustige paden.

En over de campings begon ik pas te denken als ik er eentje zag. Tja, dat was dus echt op avontuur. En als ik terugdenk aan de loeizware bagage...maar het is gelukt. En bij Biarritz was ikleeg en niet meer in staat zelfs maar na te denken over de terugtocht per fiets. Dat was teveel gevraagd. Per trein lukte niet, want de TGV tolereert alleen maar heel klein verpakte fietsen. En per gewone boemel met tig keer overstappen was geen beginnen aan. Maar gelukkig wist mijn campingbaas, nadat hij daar een bevriende Nederlandse hostess had geraadpleegd, dat er het komende weekend vanaf St.Jean de Luz een lege Nederlandse bus zou rijden. En daar zat/lag/hing ik dus in!